Kom in actie voor groen!
Sander Wennekers, bestuurslid St. Duurzaam LV
Door Marjan van Giezen
Sander Wennekers, 75 jaar, echtgenoot, vader van drie dochters en opa van vijf kleinkinderen. Weliswaar gepensioneerd maar nog zeer actief. Een enthousiast wandelaar, tuinier, natuurliefhebber en lid van diverse natuurbeschermingsorganisaties.
WAAROM BESTUURSLID
BIJ STICHTING DUURZAAM?
In toenemende mate maak ik mij zorgen over het milieu, in brede zin. Over biodiversiteit, het klimaat en over de toekomst van de mensheid. Ik hoop dat mijn kleinkinderen kunnen opgroeien in een groene omgeving en in een duurzame wereld. Daaraan dragen we thuis natuurlijk ons steentje bij. Wij hebben zonnepanelen, we doen zoveel mogelijk op de fiets, we maken geen verre vliegreizen meer, eten heel weinig vlees. Maar als ik om me heen kijk, dan denk ik dat niet alleen inwoners maar ook de gemeente nog veel meer kan en moet doen. De gemeente heeft de mond vol van ‘mooie groene gemeente’, en er ligt een duurzaamheidsplan, een klimaatplan, een luchtkwaliteitsplan. Maar ik zie weinig concrete actie. We hadden al lang bezig moeten zijn met energietransitie. En dat is niet alleen een subsidie op zonnepanelen, dat vraagt ook vergroening van daken en tuinen, aanplant van bomen om CO2 op te vangen, meer hergebruik van afvalstoffen etc. De ervaring leert dat de gemeente moeite heeft om deze transitie doortastend vorm te geven. Ze kunnen wel wat duwtjes en hulp gebruiken. En daar lever ik een steentje aan bij.
HELPT HET ALS VRIJWILLIGERS ‘EEN STEENTJE BIJDRAGEN’?
Heel veel, meer dan je denkt. Een voorbeeld: in het voorjaar van 2020 heb ik, samen met mijn buurvrouw Miranda, gestreden voor herplant van enkele door de gemeente te kappen bomen, langs de oever in het plantsoen tegenover onze huizen aan de Hannie Schaftstraat in Leidschendam. We stuurden een ingezonden brief naar Het Krantje, we organiseerden een handtekeningenactie in de buurt, en bleven de gemeente net zo lang bellen totdat de gemeente bij de nieuw aangelegde natuurvriendelijke oever ook zes nieuwe bomen plantte, wat ze eerst niet van plan was. Het heeft dus zin om je voor meer groen in te zetten.
Het heeft echt zin om je in te zetten voor groen
Er komen dus 6 bomen extra bij. En dan?
Toen kregen we als omwonenden van het plantsoentje (twaalf huishoudens) helemaal de smaak te pakken. We hebben een grasstrook van ca 50 m2 van de gemeente geadopteerd en er vorig jaar met Burendag een bijenhotel geplaatst en een bloemenweide ingezaaid. Die is dit voorjaar prachtig opgekomen. Aanstaande Burendag gaan we nog honderd(en) bollen planten. Ook hebben we een strook met struiken geadopteerd die we nu zelf vogelvriendelijk snoeien, omdat er een kolonie mussen huist. De gemeente kan de verwoestende slagmaaier dus voortaan thuis laten.
HOE WORD JE VAN ACTIEVE BEWONER BESTUURSLID?
Na de eerste actie met onze buurt wilde ik graag meer doen. Zo ontdekte ik Stichting Duurzaam Leidschendam-Voorburg, en heb ik me aangemeld. De stichting doet mooie dingen om de duurzaamheid van onze gemeente te bevorderen, en er is veel werk aan de winkel. Dus ik was van harte welkom! En in 2021 ben ik naast vrijwilliger ook lid van het bestuur geworden.
WAT VOOR ACTIVITEITEN DOE JE?
Gezien mijn passie zet ik me vooral in voor de bescherming van bestaand groen, en voor de aanplant van nieuwe bomen in onze gemeente, liefst vele honderden per jaar! Bomen sneuvelen vaak bij nieuwbouwprojecten. En daar zitten vaak waardevolle oudere bomen bij. Maar kijk ook naar alle tuinen vol steen, straten en pleinen die zomers hittestress opleveren.
Met mijn collega’s Wim Hendriks en Marjan van Giezen hebben we daarom een toekomstvisie en een concreet bomenplan bij de gemeente ingediend. Daarnaast steunen we lokale initiatieven van inwoners die goede ideeën hebben voor het groen in hun eigen buurt. En we komen zelf in actie als er bomenkap dreigt die in onze ogen onvoldoende is gemotiveerd. Zoals recentelijk nog bij Schakenbosch, waar we zelfs bezwaar hebben aangetekend bij de bestuursrechter. Wie het plaatselijke nieuws heeft gevolgd weet dat we daar uiteindelijk na goed overleg met gemeente en de projectontwikkelaar toch een aantal zeer waardevolle bomen behouden gaan blijven, die eerst gekapt zouden worden. Zoals de prachtige, grote kastanjeboom op Schakenbosch.
SECRETARIS ZIJN, KOST DAT VEEL TIJD?
Ik denk dat ik er met alle klusjes bij elkaar zo’n twee dagen per week aan besteed. Maar minder kan ook. Dat ligt aan jezelf. Met een paar uur per week kan je al actief aan één of twee projecten bijdragen. Dat helpt dus echt. En het mooiste is: je bent ook nog lekker actief bezig!
KUNNEN VRIJWILLIGERS ZICH NOG AANMELDEN?
We zijn heel actief, denk bv aan de Duurzame Markt die we organiseren (komend voorjaar) en de samenwerking met Stadstuin Rusthout. waar we een informatiecentrum hebben en cursussen organiseren. Maar met meer vrijwilligers kunnen we nog meer projecten draaien en mensen bewust maken van wat ze zelf – binnen hun eigen huis of wijk - aan duurzaamheid kunnen doen!
WAT IS JE GROOTSTE WENS OP DUURZAAMHEIDSGEBIED?
Heel eerlijk? Dat mijn kleinkinderen, straks als ik er al lang niet meer ben, nog steeds heerlijk buiten kunnen lopen, dat ze opgroeien tot waardevolle mensen die groen boven steen prevaleren!
Betekenis aan mijn leven
Geef de ander de kans iets terug te doen door: Harriet Marseille van Schoolmaatjes ONS Betekenis aan mijn levenAls schoolmaatje in een Pakistaans nieuwkomersgezin hielp ik dit gezin met allerlei zaken die voor hen lastig waren in Nederland. Het is heerlijk om iets voor een ander te kunnen betekenen. Maar hoe zou het zijn als je zelf afhankelijk bent van hulp? Zou dat niet ongelijkwaardig voelen? Hoewel ik niets terug verwachtte voor mijn hulp, stond ik wel open voor wat zij mij wilden geven. Dit leidde tot mooie verrassingen. BrugfunctieBinnen 'Schoolmaatjes ONS' begeleid ik vrijwilligers die zich inzetten als schoolmaatje in Leidschendam-Voorburg. Omdat ik graag contact wil houden met de werkvloer, ben ik zelf ook vaak schoolmaatje in een van de deelnemende gezinnen. We vervullen een brugfunctie tussen nieuwkomersgezin en school. Meestal gaat het om gezinnen met een vluchtelingenachtergrond, die nog maar kort in Nederland zijn en de taal nog niet goed spreken. De vrijwilligers helpen de ouders om beter te communiceren en samen te werken met de school van hun kinderen. Het gaat er bijvoorbeeld om dat ouders de nieuwsbrief begrijpen en dat ze hun kinderen op tijd en met de juiste spullen naar school laten gaan. Maar ook dat ze op gesprek komen om te overleggen over de beste aanpak om de kinderen te ondersteunen in hun schoolontwikkeling. Eind april 2020 ben ik schoolmaatje geworden in een Pakistaans gezin met vier schoolgaande kinderen, dat nog niet zo lang in Nederland woonde. Zo goed en zo kwaad als het ging, gezien de taalbarrière, werkten we in het begin online (met videobellen) of we ontmoetten elkaar buiten. Na een hartelijke kennismaking vanaf de stoep voor hun huis, konden we met elkaar aan de slag. Ik regelde in overleg met de ouders een account op Social Schools, zowel voor hen als voor mijzelf. Dit is het systeem waarmee hun basisschool met ouders communiceert. Zo kreeg ik zelf ook alle informatie te zien die de school met de ouders deelde, en kon ik daar tijdig op inspelen.Buiten de lockdown periodes zocht ik het gezin wekelijks thuis op. Er was van alles te doen in relatie tot school. Maar we namen ook tijd voor andere zaken. De familie was erg in de natuur geïnteresseerd. We fietsten naar kasteel Duivenvoorde, waar we een wandeling maakten door het prachtige park. De kinderen kenden al veel namen van vogels. Een keer nam ik een memory spel met insecten voor ze mee. We deden ook spelletjes als 'ik zie ik zie wat jij niet ziet' of 'pim pam pet'. Zo groeide hun woordenschat. Taal in praktijk toepassenDe kinderen ontwikkelden zich razendsnel. In de gesprekken met de leerkrachten bleek hoe goed ze het deden op school. Met de ouders bleef de communicatie beperkt. De vader was iets langer in Nederland dan de rest van het gezin en volgde inburgeringsles. Voor hem was het goed om de taal met mij in de praktijk toe te passen. De moeder had vanwege de coronacrisis nog geen inburgeringsles en zat er meestal stil bij. Maar ze bleek steeds meer te begrijpen van wat er gezegd werd. In het najaar ging ze samen met mij naar een gesprek met de mentor op de middelbare school, waar de oudste na de zomervakantie in de Internationale Schakelklas was gekomen. De vader had die middag een ouderbijeenkomst op de basisschool. Het was een mooie gelegenheid voor de moeder om te zien waar haar zoon les had. Hoewel ze het gesprek met de mentor niet zelf kon voeren, kreeg ze heel goed mee hoe goed haar zoon functioneerde. Thuis herhaalde ik wat er gezegd was en vertaalden de kinderen het voor haar in het Urdu.Op een dag vroeg de oudste zoon me om hem te helpen met een opdracht voor school. Hij moest een beroemde persoon uit zijn geboorteland noemen en daar in het Nederlands tien zinnen over opschrijven. Hij wist zelf niemand te bedenken, en we vroegen de vader om hulp. Die vertelde trots over de stichter van de Pakistaanse staat. We hoorden de vader helemaal uit tot de jongen tien zinnen kon schrijven over deze beroemde man. Iets terug doenDe moeder was vaak in de keuken bezig als ik kwam en steeds vaker boden de ouders mij ook een gerecht aan. Ik besefte dat zij graag wat terug wilden doen voor mijn hulp, hoewel hun gastvrijheid en dankbaarheid voor mij al meer dan genoeg waren. Ieder bezoek kleurde mijn dag en verbreedde mijn horizon. Maar ze wilden me ook graag iets geven en ik genoot van de Pakistaanse gerechten.Moeder en dochter droegen prachtige traditionele kleren en ik maakte er vaak een compliment over. Op een dag vroeg de vader me of ik zelf misschien ook een Pakistaanse jurk wilde hebben. Hij kon deze laten naaien door zijn zussen in Pakistan. Ik mocht zeggen welke kleuren ik mooi vond. Mijn maten werden opgenomen en de bestelling ging richting Pakistan. Ik was blij met het aanbod en wilde die stof graag zelf betalen, maar dat mocht onder geen beding!Inmiddels is het meer dan twee jaar geleden dat ik met dit hartelijke gezin heb kennisgemaakt. Hoewel ik geen schoolmaatje meer voor ze ben, houden we nog wel contact. Mijn man en ik zouden na de Ramadan het feest Eid-ul-Fitr met het gezin vieren. Het werd een feestelijke avond. Ook hun contactpersoon bij Vluchtelingenwerk en hun buren waren uitgenodigd. De moeder sprak inmiddels een beetje Nederlands. Ze had heerlijk voor ons gekookt. Die avond kreeg ik een heel waardevol cadeau uit Pakistan, dat ik nooit zal vergeten. En jurk en een sjaal van prachtige stof, paars en groen. Met een mooi bloempatroon erin. En een paarse broek om eronder te dragen. Wat voelde ik me opgenomen in de familie. opgenomen in de familie Het schoolmaatjeswerk is zo fijn om te doen. Het geeft me de kans me te verbinden met mensen die anders niet zo snel op mijn pad zouden komen. Dat geeft betekenis aan mijn leven en maakt me intens dankbaar. Ook aan de slag als schoolmaatje?En wellicht net zulke mooie ervaringen als Harriet opdoen? Kijk hier voor de vacatures! Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! FacebookTwitterLinkedInWhatsappForward
Lees het verhaal